Biz henüz çekirdek bir aile değilken bile beraber gezip beraber eğlendiğimiz, birçok anıyı beraber paylaştığımız, sonra birer ikişer kendi çekirdek ailelerimize kavuştuğumuz çok yakın dostlarımızla Edirne'ye gitmek istedik bir haftasonu. Daha yolda giderken ne amaçla gittiğimiz ortadaydı çünkü kahvaltı bile etmeden çıkmıştık evden :) Dördümüzün de fikri ortaktı; "Birşey yemeyelim, Edirne'de yiyeceklerimize yer kalsın" :) Neyse bu şekilde yıllar önce bir kere uğradığım bu güzel memlekete, yolum bir kez daha düşüyordu.
Edirne'ye ilk girdiğimizde önce eski camiinin oralarda bir otoparka park ettik arabamızı. Bir müddet yolun ortasında tarihi eserleri gezip görmek fikri ile hemen en çabuğundan buranın o muhteşem tadlarına kavuşmak fikri arasında sıkışıp kaldık. Vakitle yarışıyorduk sanki; şimdi düşündükçe gülmekten kendimi alamıyorum :) Neyse o sırada bizim beylerin muhteşem zamanlaması ile tam da öğlen namaz vakti sınırlarına girdiğimiz bu güzel memleketin eşsiz camiinde Selimiye'de namazlarımızı kılıp, turumuzun tarih ile ilgili olan kısmını değerlendirmeye karar verdik. Selimiye Camii'nin o büyüleyici akustiği ve ambiyansı hayatınızda bir kere bile olsa yaşanmaya değer. Sonra dönüş yolunda, tarihe ayırdığımız bu küçücük zaman dilimi bize az gelmiş olacak ki, bu şehre bir kez de tarih için gelmemiz gerektiği düşüncesinde hem fikir olduk ama aynı sıralarda mide spazmı da geçirmekle meşguldük :) Neyse hemen sona atlamayayım.
Camiden çıktıktan sonra eski camiinin önünden aşağı doğru uzanan arnavut kaldırımlı yoldaki bedesten dürümcüsünde yarım ekmek tavuk döner yemeye karar verdik. Tavuk döner de ne, her yerde var deyip geçmeyin; muhakkak gitmelisiniz. Tavuğun o eşsiz yumuşaklığını yaşamadan Edirne'den dönmek olmaz :)
Bunu ufak bir aperatif olarak değerlendirmenizde fayda var diye düşünüyorum çünkü böyle bir seyahatin olmazsa olmazı ciğerci Aydın Usta'dır. Burada ömrünüzün en muhteşem ciğerini yiyeceksiniz.
Tüm bunların akabinde, midenizden beyninize giden sıkışma sinyalleri asabınızı bozmasın :) Şöyle Meriç Nehri'nin kenarına doğru uzanıp Karaağaç'ta Lozan Cafe'de bir türk kahvesi içtiniz mi çakı gibi olduğunuzu hissedeceksiniz :) Biz gittiğimizde sonbahardı ve neden bilmem nehrin ve kıyısının sonbahardaki görüntüsü vazgeçilmezdi.
Yediklerinizi biraz daha eritip arkadan geleceklere yer açmak adına çarşıya dönüp bir iki tur atmanızı önerebilirim. Bu sırada muhakkak Nurlu Gıda'yı sorun birilerine size göstersinler. Eeeee madem bunun ismi gastro-turizm, peynir ve yoğurt almadan Edirne'den dönmek olmaz :)
Velhasılı dönüş vakti yaklaştıkça midenizde yavaş yavaş açılan boşluğu doldurmak üzere son durağınız Köfteci Osman olsun. Böyle bir köfteyi daha önce hiçbir yerde yemediğinizi keşfedeceksiniz ki garnitürlerinin lezzeti de cabası. Masayı silip süpürmüştük tek bir kırıntı kalmamacasına :) Ama öyle köfteyi mideye yollamakla olmaz, kapanışı ağzınızda eriyip gidiveren Kemalpaşa tatlısı ya da Höşmerim ile yapmalısınız.
Biz bu yolculuğa çıkarken yanımıza tek birşey almayı hesabı katmamıştık, o da sodaydı. Dolayısıyla, arabada ufak mide spazmları yaşarken soda diye inlememek adına, tecrübelerimle sabit olarak, ben arabada birkaç şişe bulundurmanızı öneririm :)
Birgün yolunuzun muhakkak Edirne'ye düşmesi dileklerimle...Düşmese de bence hemen arkadaşlarınızla, ailenizle konuşun, günübirlik bir seyahatle yolunuzu düşürün derim :)
İyi yolculuklar :)
